In bevrijding is het leven gewoon wat het IS. Niets gebeurend als wat gebeurt. Meer niet, en ook niet minder. Leven is moeiteloos eenvoudig zonder dat het door 'iets' wordt gedaan. Leven doet en ontdoet simultaan zichzelf zou je kunnen zeggen. Enthousiasme voor het simpele en alledaagse is thans een bron van vreugde die vleugels krijgt bij het zien van een heggemus scharrelend in de achtertuin en opvliegt bij het verschijnen van de kat van de buren. En de bomen tegenover het huis wuiven naar je als oude vrienden. Zij zingen het geluk dat tijdloos is als Dit wat IS. Schoonheid van niets verschijnend als de buurvrouw die zomaar naar je lacht en haar hand opsteekt. Je zwaait terug en lacht ook en het is weer voorbij. Het is weer nul geworden. Want alles in het leven komt neer op nul. In deze wakkere droom verschijnen tijd en ruimte als eb en vloed, komen en gaan, schijnbaar en in oneindige vormen. Een fantasmaorgia van levendigheid. Echt en onecht tegelijk. Het is alles ongrijpbare vrijheid voor niemand. Niets kun je bezitten en alles is tegelijkertijd je Ene koninkrijk. Het zien van bevrijding door niemand is een energetische verschuiving. Geen verandering in kennen. Want het is juist het einde van de kennis en de kenner beide. Als niet-afgescheidenheid gezien is is dat onomkeerbaar en is tevens helder dat wakker zijn en slapen hetzelfde zijn, in dien verstande dat in het wakker zijn gezien wordt dat ze hetzelfde zijn terwijl het er in de slapende modus op lijkt dat dit niet zo is. In dit 'zien' vallen alle betekenissen en geloof in duigen en klaart de hemel - de blauwe hemel van Zijn zonder zelf - want er is sprake van een beklijvend zelf-verlies, een leeg zijn van 'iets' zijn en 'iemand' zijn. Waar schijnbaar een 'mij' was IS nu de Totaliteit van wat IS de centrumloze grenzeloze vorm.
WVO.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten